Rozdział 22. O co w tym chodzi?

Nie chciałam tutaj żadnego zbiegowiska. A powoli mieszkanie mojej przyjaciółki stawało się coraz bardziej zatłoczone, co nie poprawiało i tak mojego ponurego nastroju. Zacisnęłam usta w wąską kreskę, wodząc opuszkami palców po wewnętrznej stronie uda. Po kilku prośbach w końcu mogliśmy zostać sami. Nie miałam odwagi spojrzeć mu prosto w oczy. Byłam cholernym tchórzem... i nigdy nie potrafiłam tego przezwyciężyć. Zawsze to ktoś inny podejmował decyzje, jeśli sprawa była o wiele poważniejsza, niż mi się mogło na początku wydawać. Próbowałam ukryć swoje prawdziwe oblicze za fasadą twardej kobiety, aczkolwiek w ostatecznym rozrachunku wychodziłam na kogoś nieprawdopodobnie żałosnego. Założyłam ręce na piersi, próbując zbytnio nie panikować. On jako jedyny nie wiedział, o co w tym wszystkim tutaj chodzi. Drętwym krokiem ruszyłam na balkon, przez cały czas mając wzrok wbity w czubki butów. Oparłam się bokiem o barierkę, biorąc głęboki wdech. Kuba zamknął moje drobne dłonie w swoich, które w tym momencie wydawały mi się nienaturalne duże. Nadal nie wiedział, o co chodzi. Byłam pewna, że będzie wściekły. Tylko jeszcze nie wiedziałam, na kogo bardziej. Niespokojnie spoglądałam na rozświetloną panoramę miasta, próbując dostrzec kontury znajomych obiektów zza czubków drzew. Odetchnęłam głęboko, powtarzając sobie niczym mantrę, że po raz pierwszy w życiu wiem, co mam zrobić.
Z drugiej strony musiałam być też potworem, jeśli coś takiego w ogóle przyszło mi do głowy. Nie wyobrażam sobie teraz mojego życia bez Oliwki czy Lenki, których miałoby nie być. One są przynajmniej szczęśliwe. A ja nie mogłabym zapewnić nie tylko sobie namiastki szczęścia, które mają one z dwojgiem rodziców.
- O co w tym chodzi? - zapytał mnie w końcu, zmuszając przy tym do tego, żebym w końcu na niego spojrzała. Przełknęłam głośno ślinę, czując gulę narastającą powoli w dolnej części gardła, jakby miała ona zapobiec wydostaniu się prawdy. Zaczęłam jeździć palcem po metalowej powierzchni poręczy niczym mała dziewczynka próbująca odroczyć wyrok za zabranie innemu dziecku lizaka. Jednak tym razem w grę dorosła rzeczywistość, z której miałam uciec jedną z wielu dróg, nie podejmując nawet najmniejszej walki. Nagle paraliżujący strach obezwładnił całe moje ciało, metalowymi szczypcami ściskając krtań. Pewnie gdyby mój brat, padłabym bez życia na taras. Nie wiedziałam, co może przynieść mi jutro. Nie mogłam być pewna niczego. W zasadzie nie byłam pewna, od czego mam zacząć. Gdyby nie Ann, wszystko byłoby o wiele prostsze. Nawet nie chciałam wiedzieć, dlaczego otrzymywał kontakty z jej bratem. Niby powtarzałam, że byli dobrymi przyjaciółmi zanim poznał swoją byłą dziewczynę, ale ja nie mogłam być pewna niczego. Był nieprzewidywalny, mimo plusów, które zdążyłam do tej pory zauważyć. Jakaś szczęściara będzie najwyraźniej miała już z nim o wiele łatwiej. I to nie będę ja.
- Jestem w ciąży.
Nagle poczułam, jak ogromny ciężar spada z mojego serca. Przymknęłam powieki, na razie nie spoglądając w stronę Kuby. W końcu powiedziałam o tym fakcie komuś z własnej woli. Nikt mnie nie przymuszał. Równie dobrze mogłam wszystko zachować dla siebie, wyjechać i nigdy nie wrócić. Ale nie byłam w stanie złamać mu serca. To dla niego byłoby zbyt dużo. Zaczęłam się trząść. Nie czekałam, aż brat mnie przytuli. Nagle poczułam, jak się łamię. Nie miałam na nic sił. Życie dawało mi w kość, a teraz zbytnio nie pomogło. Kiedy świat, który był w miarę poukładany, runął bezpowrotnie, nie miałam ochoty na powrót składać tej układanki. Zbyt dużo nadziei w niej pokładałam, aby zacząć budować ją od samego początku.
- Mario? - zapytał słabym głosem, zostawiając moje dłonie same, a to był zbyt wiele. Chciałam poczuć, że nie jestem osamotniona. Chłodny wiatr smagał moją twarz, doprowadzając włosy do kompletnego nieładu.
- Tak - odpowiedziałam zachrypniętym głosem, próbując nie dać zagnieździć się na dobre jeszcze silniejszemu poczuciu bezradności. Bardzo szybko kiełkowało w moim sercu, oplatając je z każdej strony swoim zdradliwym pnączem. - Wiem, co masz ochotę powiedzieć. Że masz siostrę, która puszcza się się z pierwszym lepszym, nieprawdaż?
Wierzchem dłoni dyskretnie otarłam łzę, która niespodziewania wypłynęła leniwie z mojego oka. Ostrożnie przytulił mnie do siebie, a z mojego zbolałego gardła wydobył się zdławiony szloch. Zacisnęłam smukłe palce na krańcach jego koszuli, nie mogąc przestać płakać. Ponoć podczas tego 'wyjątkowego' stanu u każdej kobiety emocje są wyolbrzymianie sto razy bardziej niż zazwyczaj.
- Nigdy bym tak nie pomyślał - wyszeptał wprost do mojego ucha, kojąco przejeżdżając wolną dłonią po moich plecach, przez które co chwila przechodził bolesny dreszcz. - Dobrze wiesz, jak bardzo jesteś dla mnie ważna. Nie jesteś idealna... Nikt nie jest. Ja też.
- Przestań - warknęłam zrozpaczona, bijąc mojego brata zwiniętymi pięściami po klatce piersiowej, zaczynając się szarpać. On jednak uparcie nie puszczał. Z resztą, nie mogłam oczekiwać niczego innego. Skoczyłabym za nim i Dawidem w ogień, jeśli byłaby ku temu okazja. Łupanie w mojej głowie przybrało na sile. Jak wytłumaczę moim bliskim, a przede wszystkim drugiemu bratu i babci, czemu znalazłam się na takiej drodze? Nie znali sytuacji. Nie będą potrafili niczego zrozumieć. Nieszczęśliwa dziewczyna, która właśnie pomyliła się w wyborze faceta. Na całym globie było takich pełno. Potrafiły jakoś to przeżyć, wzbogacając się o nowe doświadczenia, iść dalej z energią przez życie. A ja nie potrafiłem o nim zapomnieć, mimo kłamstwa, które wyszło niedawno na światło dzienne. Nagle zauważyłam, że na palcu mam ten pierścionek zaręczynowy. Jakim cudem on się tam znalazł? Odsunęłam się niechętnie od Kuby, aby zobaczyć, czy to moja wyobraźnia nie płata mi figli. Ale on faktycznie tam był. Maleńkie diamenty skrzyły się bajecznie w świetle zachodzącego słońca.
Kiedy to w końcu do mnie dotarło, niemal się zachwiałam. Bałam się wyznać mojemu bratu, co zamierzam zrobić. Nie widziałam innego wyjścia. To tylko jeden mały kroczek, potem będziesz miała cały problem z głowy.
- Kuba... Ja nie mogę urodzić tego dziecka.

------------------------------------------------------------------------

Domyślam się, że niektórzy po tym rozdziale będą mieli ochotę mnie udusić, ale nikt jeszcze nie powiedział ostatniego. Mam dla was jedną wiadomość : do końca zostało nam dwa lub trzy rozdziały, nie doliczając prologu. Wszystko zależy od tego, jak rozwinie się akcja w przyszłym, także bądźcie dobrej myśli. :)